قامتش سرو دلارام و فریبا سخنش / گل بروئیده ز لب جا شده بر جان و تنش

ظاهرش گشته بلورین و قبا نو کرده / نرگسش جامه دران زل زده بر پیرهنش

خنده اش گشته معالج به یکی گونه سرخ  / دل افسرده مداوا شده با نسترنش

مریم زینتی اش برگ گل آورده سپید  /  گونه اش ساخته انگشت نمای چمنش

حیرت آرد دو جهان را چو سر حرف آید/  بسته گردد لب بلبل چو ببیند دهنش

عشق را خواسته از من به زبانی مظلوم / که چه زیباست خدایا همه ی خواستنش

رویت ماه جدیدش شده نورانی و پاک / چهره اش گشته چو الوان گل یاسمنش

پیچکی ساخته بر ساقه و بالا رفته / خط ریحانه به چرخ آمده گرد بدنش

لب و دندان و سر و چشم و دل و گوش و دهان / این همه گفتم از او تا بنمایم حسنش

خوانده اش باز" سپهر "از سر الفت زیبا / شاعری گشته شده سوگلی انجمنش